ആക്സ്സിഡെന്റ്

ബസ്സിനു വേഗത വല്ലാതെ കുറവായതു പോലെ തോന്നി.ആദ്യമോർത്തതു ഒന്നു ന്വേഗം എത്തിയിരുന്ന്വഎങ്കിൽ..എന്നായിരുന്നു...പിന്നീട് തോനിയത് പതുക്കെ മതി എന്നായിരുന്നു,എന്തെന്നാൽ റോഡഈലെ ഓരോ ജീവനും വിലപെട്ടതാണു.എന്റെ മനസ്സോ ചിന്തകളോ..ഒന്നുമപ്പോൾകൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെ..എല്ലാം അടുത്തുല്ല്ല ആശുപത്രിയിലെ ഐ സീ യൂ വിലായിരുന്നു...എന്റെ ജീവന്റെ ജീവന്റടുത്ത്..നെഞ്ചൂവേദന എന്നാൺ ആദ്യം കേട്ടത്..പിന്നീട്ണറിഞ്ഞത്...അതു ബസ്സ് ഓടിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നെന്നും...ബസ്സ് ഒരു ബൈക്കിൽ ഇടിച്ച് ഒരു യാത്രക്കാരന്റെ ജീവനെടുത്തൂ എന്നും...അരിഞ്ഞു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ആരെയും ഉപദ്രവൈക്കില്ല എന്നതു എനിക്കറിയാമായിരുന്നു...പക്ഷെ നാട്ടുകാർ..ഒന്നും അറിയാതെ അദ്ദേഹത്തെ......
എന്റെ അടുത്ത് അവൾ വന്നിരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.മനസ്സ് ഭൂത കാലത്തേക്ക് ഓടി...എല്ലാ ചിത്രങ്ങളിലും അവൾ ഉണ്ടായിരുന്നു..പ്രിയപെട്ടവളായ്....കാലം മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയിരുന്നു...ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ചിരിചില്ല...മൂകമായ് ഇരുന്നു...കൈകൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു...ആ കണ്ണുകൾ എന്റേത് പോലെ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകിയിരുന്നു...കാര്യം തിരക്കിയില്ല..പറഞ്ഞുമില്ല..ആശുപത്രിയെത്തൈയപ്പോൾ ഞാൻ ചാടീയിറങ്ങി.അവളോട് യാത്ര പറയാനോ അവളെ തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കാനോ ഞാൻ നിന്നില്ല...
അദ്ദേഹത്തെ ഓപ്പറാഷന്ന് കൊണ്ട് പോകാനുള്ളാ തിടുക്കത്തിലായിരുന്നു ഡോക്ടർമാർ.എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഞാൻ തളർന്നു വീണു.... ഒരു നിലവിളി കേട്ടു...അരിയാതെയാണെങ്കിലും അദ്ദേഹം ചെയ്ത പാപത്തിന്റെ കണ്ണൂനീരായിരുന്നു അതു....പുത്രദു:ഖത്താൽ നിലവിളികുന്ന ആ അമ്മയെ ഞാൻ കണ്ടില്ല...നോക്കിയില്ല...ഏത് ആൾ കൂട്ടത്തിലും ആ കളിത്തോഴിയുടെ ശബ്ദം നഎനിക് തിരിച്ചറിയാമായിരുന്നു