കാലം
കാലം തീരത്തു വരയ്കുന്നകാല്പാടുകൾ തിരയോടൊപ്പം മായുന്നു
വസന്തത്തിലൊന്നായ് നിന്ന പൂക്കൾ
ശിശിരത്തിലോരോന്നായ് പൊഴിയുന്നു
എങ്ങോ ജനിച്ചെന്നോ ഒനായ്
എവിടെയോ ഒടുങ്ങുന്നു മാനവർ..
നക്ഷത്രങ്ങളെ കണ്ടാമോദിചു..
അവയേ ആരാദിച്
ആ വെർപാടിൽ മിഴിനനയ്കുന്നു
കൗമാരയൗവനങ്ങളാനന്ദഭരിതം
വാർദ്ധക്യമേകന്തം...
തീരത്തനേകം കാല്പാറ്റുകൾ പതിയുന്നു
അവ മായ്കപെടുമ്പോൽ പിന്നെയും....പിന്നെയും
No comments:
Post a Comment